40 dagen tijd - dag 20

Dit is een gedicht van Inge Lievaart uit de bundel 'Dialogisch'.

HET WIJZE WATER

Het water groef zich een weg,
een lange, hele lange weg,
van vroeger tot op vandaag,
naar laag, lager en laagst,
volhardend en wijs.

Ook vandaag is een dag van stromen
van verwonderen daarenboven,
een dag van schoolgaan van het oog:

Men heeft op dit punt, wat hoger
dan de oever, een overzicht
op het dal en de wonderlijk
bochtige weg die het water
volgen moet naar verval.

Zie het wendt zich, wijkend gewillig
uit de boog van de oever die keert,
niet omziende, al weer stromend
waar de overwalkromming het weert,
om wielende te vervolgen,
volhoudend wat het begon,
en nog of het pas is ontsprongen,
en nog als heeft het de tijd.

Wellicht dus heeft het bevonden
en weet het nu zonder spijt:
geen kortere weg dan de omweg.

Ik geloof dat ik het benijd.

_______________________________________________
Inge Lievaarts gedichten zijn literair, er zit dan ook veel achter.
De titel zegt het al: het water is wijs. We kunnen wat leren van het water.
Dit inspiratie voor dit gedicht komt uit een moment dat Inge in de natuur is. Vanaf een hoger punt staat ze naar een beekje te kijken en dat beekje leert haar een les. In de eerste en in de derde strofe beschrijft ze op een mooie manier wat ze ziet, ze beschrijft wat het water doet en wat de kenmerken van dat doen zijn. In de tweede strofe beschrijft ze haar verwondering over dat wijze water en ze zegt dat er lessen uit het aanschouwen van de natuur gehaald kunnen worden (een dag van schoolgaan van het oog).
In de vierde strofe komt er een diepere laag van wat dat water doet naar boven. Het water is gewillig en het wijkt als dat moet, maar het houdt ook vol waarmee het begon en het blijft stromen. Het water is rustig en neemt de tijd (als heeft het de tijd) en tegelijkertijd is het bruisend en levendig (of het pas is ontsprongen).

Dit gedicht is een religieus gedicht. Het water dat blijft stromen komt al is het via een lange en kronkelige weg toch bij haar eindpunt. Dit gedicht spreekt het verlangen van Inge uit om ook haar weg, haar leven vol bochten (soms ook bochten die je niet begrijpt) te volgen en in alle rust te leiden en uit handen te geven.
Het water is wijs, het is rustig, het is kalm en tegelijkertijd stroomt het, maar het vervolgt haar weg tot ze bij het eindpunt aankomt!

Xx.
MsEsj